Wat doe je als je een geweldig model thuis hebt zitten en die het erg leuk vindt om te poseren… Natuurlijk! Gebruik van maken! Dus werd het tijd om iets uit de hoge hoed te toveren. (Inclusief bloopers!)
Die blikken he… heerlijk.
Wat doe je als je een geweldig model thuis hebt zitten en die het erg leuk vindt om te poseren… Natuurlijk! Gebruik van maken! Dus werd het tijd om iets uit de hoge hoed te toveren. (Inclusief bloopers!)
Die blikken he… heerlijk.
Voor de oplettende lezer; dit is inderdaad Simme van de newborn shoot van laatst! Wat een spetter he! Die twee tandjes, heerlijk. Hij kon op dit moment net zelfstandig zitten, dus de perfecte timing voor een sitter shoot. Een leuk detail: Het mandje hebben we ook gebruikt tijdens de newborn shoot en werkt zo als een mooi vergelijkingsmiddel. Zo zie je nog beter hoeveel hij wel niet gegroeid is in zo’n korte tijd. Want al is het een cliché.. dat met name dat eerste jaar ontzettend hard gaat, is zo waar!
40 Jaar geleden gaven Hein en Hettie elkaar het ja-woord en dat was ook gelijk de laatste keer dat ze samen een fotoshoot hadden gedaan. Geregeld kregen ze foto’s van de kinderen en kleinkinderen, maar het werd nu eens tijd om de rollen om te draaien, vonden ze. En wat is dat een ontzettend leuk idee!
Hein en Hettie, jullie zijn twee prachtmensen en dat de liefde bij jullie nog steeds goed aanwezig is, straalt wel van de foto’s af. Ik wens jullie nog heel veel gelukkige, gezonde en liefdevolle jaren samen!
Dit is een kleine selectie uit fotoshoot van Riemer. Een stoere jongen van 5 maanden oud. Hij moest even de kat uit de boom kijken, maar wat wil je ook. Een vreemde vrouw over de vloer en je huiskamer wordt ineens omgetoverd tot een fotoset.. Maar toen die kat eenmaal uit de boom was, mocht ik die mooie lach van hem toch op de foto vastleggen. Zijn grote zus keek de kunst goed bij mij af. Vóór de camera wilde ze niet, maar met mijn meegebrachte speelgoedcamera deed ze me precies na. Weliswaar niet met Riemer als model, maar haar geliefde knuffelbeest. Ík weet wie ik moet bellen als ik later een assistente nodig heb!
Wat een schat van een hond. Deze dikke lobbes genaamd Hero. Het ging steeds slechter met hem en het was de vraag: “Hoe lang nog?”, die het gezin bezig hield.
Mij werd gevraagd om, wanneer mogelijk, op korte termijn foto’s te komen maken. Een mooi aandenken voor de ouders zelf, maar met name voor de kinderen die hun grote vriend moesten gaan missen. Vanwege Hero’s fysieke welzijn, zochten we een plek dichtbij huis. Af en toe was het wel even slikken. Je probeert het met zijn allen wat luchtig te houden, maar het idee dat dat lieve beest er straks gewoon niet meer is, gaf deze shoot toch wel een lading mee. En wat deed hij het fantastisch! Hij genoot zichtbaar van alle aandacht die hij kreeg. Ik ben heel erg blij dat ik op deze manier een beetje heb mogen bijdragen aan de verwerking van dit verdriet. Rust zacht lieve Hero!
Jorrit had er niet veel zin in vanavond. Die rare fotograaf ook. 😉 Een kunst is dan om al spelenderwijs de momenten te pakken. Soms moet ik dan niet teveel stilstaan bij wat ik aan het doen ben. “Die ouders kunnen wel denken”, schiet er dan wel eens glimlachend door mijn hoofd. Maar alles voor een mooie foto! Zo was ik vanavond een koe samen met ‘mem’ en was ‘heit’ het Kalfje. (Zie je het voor je? ;)) Jorrit was natuurlijk de stoere Cowboy. Toen de echte Hooglanders ook nog even om de hoek kwamen kijken, kon de avond voor Jorrit niet meer stuk. En ik moet zeggen; stoer was ie! Ik bleef toch maar veilig achter het hek foto’s maken…
Een prachtige dag in het Rasterhoffpark met het gezin Kort. Een feestje! Niet alleen vanwege dit goedlachse en gezellige gezin, maar het was tevens DE perfecte timing voor een fotoshoot. Een week later en deze hele setting was weg. Geweldig toch? Al die vergeet-me-nietjes?
Al vroeg op de zondagochtend had ik afgesproken met alle kleinkinderen van pake en beppe De Boer. Want wat is er voor grootouders nou mooier dan een foto van alle kleinkinderen! We gingen snel aan de slag.. een beetje stiekem, want pake en beppe woonden vlakbij… Ze moesten het eens weten! 😉